op doorreis

Onze tijd in zlatibor zat er al weer op. Tijd om weer eens naar de stad te gaan, weg van dit apreski achtige zomerdorp. Zo dachten wij vanuit Uzice de bus naar Sarajevo te kunnen nemen. Netjes kaartjes gekocht, zouden er twee kort na elkaar gaan rond de klok van 11. Maar dat liep even anders. Op het station was het een drukte van jawelste en toen de vissen eenmaal aankwamen was het dringend er servisch bekvechten voor een plekje. Helaas niet voor ons. Volgende optie was een paar uur later naar Visegrad. Urenlang op een oververhit busstation en ik ging me steeds beroerder voelen. Gaf de schuld aan mn aanhiudende maagklachten. Maar toen ik alles begon te zien toplenzen en bijna hallucinerend in het kleine busje naar visegrad zat, wist ik dat er iets mis was. Na twee uur een ziekenhuis in visegrad opgezocht en via google translate proberen uit te leggen wat mijn klachten waren. Want ook hier spreekt niemand engels. Direct daarna werd ik naar een bed gedirigeerd waar ik een of andere injectie in mijn bil kreeg en aan een infuus werd gelegd. Maar dat wou ik niet! De liefste zuster ever probeerde me uit te leggen dat ik het echt nodig had omdat ik helemaal uitgedroogd was... dus daar een tijd gelegen met gekke slangetjes en hoestende bosniers. Uiteindelijk zijn we naar een hotel gebracht met het advies dat ik moest rusten en weer gaan eten en vooral goed drinken. Kimberly is vandaag lekker wezen wandelen en ik heb veel te veel slavische reclames en duitse spongebob gekeken. Morgen vervolgen we dan eindelijk onze reis naar Sarajevo.

X Steef